Jednym z kluczowych zagadnień, jakim oddaje się w pracy z ciałami jeźdźców jest ruchomość kręgosłupa. Diagnostyka kręgosłupa jest podstawą do pracy z treningiem uzupełniającym.
Dlaczego kręgosłup jest tak ważnym elementem dosiadu podążającego?
Tułów, jako największy blok naszego ciała, stanowi główny element dosiadu (80%) oraz jego połączenie z miednicą. To jego sprężystość uzyskana dzięki prawidłowej budowie anatomicznej zapewnia amortyzację ruchów konia. Krzywizny kręgosłupa (lordoza szyjna, kifoza piersiowa oraz lordoza lędźwiowa) stanowią swoistą sprężynę amortyzującą wszelkie ruchy i siły oddziałujące na nasze ciało szczególnie działające od stóp i miednicy. Tylko prawidłowa ruchomość kręgosłupa we wszystkich jego segmentach spełnia swoją funkcję. Jeśli jedna z krzywizn jest zaburzona zawsze pociąga za sobą zmiany w kolejnej. Na ruchomość kręgosłupa mają wpływ wszelkie zmiany występujące w obrębie kręgów, a także mięśni. Wszelkie zmniejszenia wysokości krążków międzykręgowych, przepukliny, rotacje kręgów, skrzywienia boczne (skoliozy) będą zaburzać prawidłową pracę tej sprężyny. Jeśli w obrazie diagnostycznym nie występują żadne zmiany, także możemy mieć do czynienia z zaburzeniem odcinkowej ruchomości kręgosłupa, która związana jest z tkankami miękkimi, zaburzeniami w napięciu i sile mięśniowej. Wpływ na takie zmiany mają przede wszystkim nieprawidłowe wzorce ruchowe oraz przyjmowanie nieprawidłowych pozycji w ciągu dnia (np. nieprawidłowe siedzenie na krześle, w aucie, leżenie) brak korekcji postawy w trakcie treningu, nadmierne napięcie spowodowane np. staraniami jeźdźca utrzymania wyprostowanej sylwetki, stresem, strachem lub zbyt wiotkie utrzymywanie ciała związane z obniżoną siłą mięśni lub też stanami emocjonalnymi. Blok tułowia, który stanowią kręgosłup i jego połączenie z czaszką i miednicą, jeśli nie zachowują swej sprężystości segmentowej, czyli pomiędzy głową a miednicą nie zachodzi prawidłowa ruchomość kręgosłupa podczas jazdy, jeździec nie jest w stanie podążać w równowadze własnej za ruchem konia. Pozostanie zawsze w zależności od części kręgosłupa, która ulega usztywnieniu poza ruchem konia, zostając wychylonym nadmiernie do przodu lub tyłu podczas ruchu konia, a także jeździec będzie mieć trudności z prawidłowym osiągnięciem kłusa w pełnym siadzie. Te odchylenia powtarzają się zawsze obserwując ciało jeźdźca począwszy od stępa, małych skoków, kłusa anglezowanego, w pełnym siadzie po galop. Zaburzona ruchomość kręgosłupa sprawia, że wierzchowiec zamiast odczuwać ciało jeźdźca, jako podążający, wtapiający się w niego lekki element, czuje uderzający ciężar całego nieelastycznego bloku tułowia, który staje się o kilkadziesiąt kg cięższy. Dla porównania przyklejenie do siodła żelowej piłki i obserwacja ciała konia i piłki oraz ich środka ciężkości oraz wzajemnego oddziaływania sił występujących między nimi będzie całkiem odmienna od postawienia na siodle drewnianego klocka o tych samych gabarytach, który nie będzie absorbował wstrząsów wydzielanych przez ruch kończyn konia i siły działające od tyłu do przodu. Klocek szybko spada z siodła, a nawet jeśli go mocno przymocujemy, będzie sztywno uderzać o siodło lub szybko zostanie wybity. Podsumowując, kręgosłup stanowi jeden z głównych aspektów dosiadu podążającego, tylko prawidłowo spełniając swoją funkcję amortyzacji i absorbcji wstrząsów oraz wszystkich sił oddziałujących na ciało jeźdźca.
